۲۵ خرداد ۹۳ ، ۱۹:۰۲
ظرفیت!
در نگاه
اول برداشت ما از این تصویر، شاید پخش برگه های تبلیغات یک پیتزا فروشی
باشد. شاید تعجب آور باشد که بدانیم این شخص یک استاد دانشگاه ست. که
روزگاری سفیر ایران در فیلیپین بوده و همچنین ریاست اداره سازمان های بین
المللی وزارت خارجه را بر عهده داشته.
اما این -در اینجا- مهم نیست،حتی
اینکه او اولین کسی است که توافق نامه ژنو را به زبان فارسی ترجمه کرد و
باعث شد همگان بدانند که واقعا چه اتفاقی افتاده است هم در اینجا مهم نیست.
این شخص پیشتاز ترین منتقد توافقنامه های هسته ای ایران در یک سال گذشته بوده است. راستش را بخواهید این هم -اینجا- مهم نیست.
مهمترین نکته این است که
این-تنها- تصویر یک انقلابی نیست بلکه انقلاب یک تصویر است. به تصویر کشیدن
یک انقلابی که به جای نشستن پشت میز، به کف خیابان آمده و خود، مکتوب
حرفهایش را بین مردم تقسیم می کند و این، خود، به تنهایی، یک انقلاب ایجاد
می کند.
این عکس مردی را به تصویر می کشد که همین هفته دادگاهش است، به جرم نقد.
او یک انقلابی تمام عیار است. گفتم ... نه به خاطر منتقد بودنش...بل به این خاطر که تریبونش خیابان است. درست کف خیابان.
این
تصویر خاطره انقلابیون بزرگ قرن بیستم را، که در سراسر جهان، به جای خزیدن
پشت میزها، شال و کلاه پوشیدند و پا به پای مردم به خیابان ها ریختند، زنده
می کند. کافی بود این تصویر متعلق به موافقین توافقنامه ژنو باشد، آنگاه،
اگر عکس روی جلد تایمز نمی شد، حداقل میلیون ها بار در سراسر جهان انتشار
می یافت.
هر جنبشی- اگر می خواهد فراگیر
شود- راهی ندارد جز اینکه به خیابانها برگردد. والا یا مردابی خواهد شد که
اولین قربانی اش خودش خواهد بود یا هم پس از چندی به آرامی به آغوش
لیبرالیسم خواهد خزید.
جریان شبهه روشنفکری ایران،
ذاتا، قابلیت آمدن به خیابانها و ارتباط موثر با بدنه جامعه را ندارد و به
خوبی می داند که این نقطه قوت جریان انقلابی است. به همین جهت این جریان
برای جمع کردن انقلاب از خیابانها یک اسم رمز دارد:«پوپولیسم».
پوپولیسم، ناسزای مؤدبانه لیبرالیستها، برای جلوگیری از رشد آگاهی های اجتماعی در توده هاست.
توضیح لازم: نامش را ننوشتم چون در این مطلب واقعا مهم نبود...مهم کاری است که او در این لحظه از تاریخ می کند. درود بر سعید زیباکلام به خاطر خلق این لحظه.
