مردی که می شمرد...
بچه تر که بودم کتابی خواندم با عنوان "مردی که می شمرد". داستان در مورد مردی بود که خدای ریاضیات بود و خلاصه خیلی می شمرد! شیوه ی شمردنش از آن چه به یادم مانده است در مورد شمارش شتر و ذرت و گاو و گوسفند بود. از آخر کتاب چیزی به یادم نمانده است اما از آن جایی که کتاب هایی که در کودکی می خواندم اکثراً هَپی اِند (Happy End) بوده اند یحتمل وزیری، وکیلی، شاهی، چیزی باید شده باشد!!!
میدان فلسطین- ساعت 7:30 شب- دوشنبه 4/2/85
...و من می شمارم: یک... دو... سه... چهار... پنج... از میدان فلسطین حرکت می کنم و پایین می آیم. چهار راه فلسطین سوار اتوبوس می شوم و باز می شمارم: شش... هفت... هشت... نه... ده... از میدان فلسطین آغاز می کنم. خیابان انقلاب، میدان فردوسی، و هنوز می شمارم:یازده... دوازده... میدان امام حسین(ع)، خیابان 17 شهریور، میدان شهدا... و هنوز می شمارم: سیزده... چهارده... پانزده... خیابان پیروزی، میدان کلاهدوز.
از اتوبوس پیاده می شوم و سوار اتوبوس شهید مطهری می شوم و هنوز می شمارم: شانزده... می شمارم هفده... می شمارم هیجده... می شمارم هیجده... می شمارم هیجده... می شمارم هیجده... می شمارم هیجده...
میدان شهید باکری- ساعت9:50 شب- دوشنبه 4/2/85
مردی که می شمرد دیگر نمی شمارد! از میدان فلسطین در قلب تهران تا میدان شهید باکری در دل بیغوله های شرقی ترین نقطه این مثلاً شهر فقط و فقط "هیجده" دختر محجبه شمرده است! (بگذار رزقمان حلال شود. با احتساب دخترانی که همراهشان مردی بود- فرض، متأهل- و دخترانی که موهایشان از جلوی "چادرشان" بیرون زده بود، آمار از 25-30 نفر تجاوز نمی کند!)
مردی که می شمرد با لگد سنگی را به سمت میدان شوت کرد و زیر لب زمزمه کرد:
و متاسفانه هنوز خدا را باور نداریم...
بعد التحریر: باز باید شروع کنم... می دانی چقدر سخت است تمرین دوباره "ندیدن" بعد از آن که خودت دیدی و "شمارش" کردی...
